می کشمت

یک مکعب از حجم رو به رویم

چند برگ از شاخه ای آویزان

25 قطره­ی درشت باران

و پرهیب تو که می رود

این روزها که می­خواهی نباشی

خطوط کوچکت را نقاشی می­کنم.

می دانم روزی برمی­گردی

نگاه می کنی به اطرافت

می­رسی به یک مکعب خالی

با 25 قطره­ی درشت باران

چند برگ سبز

 و من که دیگر نیست

راستی خطوط کوچکت را با خودم بردم

که گریه نکنی

نخندی

نباشی.

خنک شود هوای نفسم همیشه.